On my first appointment as a Civil Engineer at the age of 25, I was posted to look after the construction jobs of a new project being undertaken in a maiden location surrounded by vast agricultural fields on three sides.There was no human habitation within four kilometers so I had to arrange my accommodation at the nearest village, Manbhanjan that was nearly five kilometers away from the project site. It was a three room rented house, the owner of which lived in the nearby city. He was Santa Prasad, around fifty years. Though he lived in the city with his family for the education of his wards, in dress and appearance he was like a typical rural farmer. The house he rented to me was the only RCC house in the village with AC facility.When I was having difficulty in finding accommodation after joining the new job, the supervisor of a nearby brick kiln, Bhim Prasad, helped me to find this rented house. Bhim and Santa were distant relatives.Bhim, around 38, was the supervisor or Sardar of

அப்பர் மிடில் கிளாஸ் குடும்பத்தில் உள்ளவர்கள் முத்துக்குமாரும் அவன் மனைவி அபர்ணாவும். முப்பத்தி ஆறை தாண்டிய தம்பதிகள். சீரான வாழ்க்கை. இரவு கேளிக்கைக்கும் பஞ்சமில்லை.ஆனால் அந்த வேகம் அபர்ணாவுக்கு போதவில்லை. காரணம் முத்துக்குமார் சுமாராக ஓப்பான். முதலில் “போதும்..!! போதும்..!!” என்று சொன்ன அபர்ணா, கொஞ்ச காலமாக, “முத்துகுமார் ஓப்பது போதாது. இன்னும் இன்னும்..” என்று சொல்லி

As we waited for the bus to my husband's home, I was heartbroken. Just six months ago, we had been passionately in love and so full of hope. My husband Raju, a tribal man and me, Radha, an urban girl born and brought up in the city, were not exactly a great match on paper. But, stars crossed and I defied my family (who disowned me) and walked out to Raju with literally clothes on my back. Raju was an artist and we had hoped that his art could sell to sustain us. Unfortunately it was not to be so. As it happens in the art world, suddenly the winds had shifted and we had lost everything. We hadn't even eaten a decent meal in the last month. With all our savings gone, we were now headed back to Raju's tribal village to beg support of his father and to find a livelihood.Raju seemed very tense throughout the bus ride. Many times I could see he wanted to tell me something but the words couldn't come out. I could even see some tears slipping out. I felt sorry for the man."Don't worry

அது ஒரு நிகழ்ச்சி. அங்கே பல பேர் வந்திருந்தார்கள்.அந்த நிகழ்ச்சிக்கு வந்திருந்த வயசுப் பெண்களை விட, என்னை கவர்ந்தது ஒரு ஆண்டிதான்.அவளை ஆண்டி என்றும் சொல்ல முடியாது..!! முப்பது முப்பத்தைந்து வயதுதான் இருக்கும் அவளுக்கு. ஒல்லியாகத்தான் இருந்தாள். ஆனால், சூத்தும் முலையும் நல்ல திரட்சியாய் விம்மிக் கொண்டிருந்தது. மொத்தத்தில் கட்டிலுக்கு ஏற்ற கட்டழகி போல

"உலகில் அழியும் வஸ்து உடல். இது வெறும் காற்றால் நிரப்பிய பை. இந்த காற்று போனால் பலூன் போல இந்த உடல் சுருங்கிவிடும். மலம் மூத்திரம் போன்ற அசுத்தங்கள் அடங்கிய இந்த உடலை பேணி பாதுகாக்க கூடாது..!! அழியாத வஸ்துவான ஆன்மாவைதான் காண வேண்டும்..!!"இப்படி மேடையில் பிரசாரம் பண்ணுவார் சோமசுந்தர தம்பிரான். சோமு தம்பிரான் என்று கூப்பிடுவார்கள்."ஆனால் நாம் வாழ்கையில் உடலுக்குத்தான்

என் பெயர் தேவகி. வயது 21. நான் ஒரு கல்லூரியில் இறுதி அண்டு படிக்கிறேன்.ஸ்கூலில் படிக்கும்வரை செக்ஸ் பற்றி அவ்வளவாக தெரியாம, ஒண்ணுமே தெரியாத பாப்பா மாதிரி இருந்தேன். அனால் காலேஜ் வந்ததும் எல்லாமே கத்துகிட்டேன்.நிறைய தோழியுடன் செக்ஸ் பற்றி கேட்டு தெரிஞ்சுக்கிட்டேன்.“கூதின்னா புண்டை..”, “சூத்துன்னா குண்டி..”, “சுண்ணி..”ன்னா என்ன, “அத கூதியில எப்படி விடனும்..? எப்படி

என் பெய‌ர் பூஜா. நான் ஒரு க‌ல்லூரில் M.Phil ப‌டிக்கிறேன். வயது 25.என்னிடம் என் அம்மா ப‌ல‌ முறை திரும‌ண‌ம் செய்ய கெஞ்சியிருக்கிறார்கள். ஆனால் நான் ச‌ம்ம‌த‌ம் கூறவில்லை. ஏனென்றால் என‌க்கு காம‌த்தின் மேல் கொஞ்சமும் ஆசையில்லை. ஆண் சுகம் என்றால் எப்படியிருக்கும் என்று அறிந்துகொள்ளவும் விருப்பமில்லை.இந்த‌ நிலையில் ஒரு நாள், “அம்மாக்கு உட‌ல் நிலை ச‌ரியில்லை. உட‌னே வீட்டுக்கு