பார்வதி. வயது 40. பால் போல நிறம். பானுப்பிரியாவின் கவர்ச்சி கண்கள். சற்றே அந்த கால மலையாள நடிகை ஜெயபாரதியை நினைவு படுத்தும் சிவந்த உதடுகள். காற்றில் இலேசாக கூந்தல் காற்றில் ஆடிக் கொண்டு இருந்தது. அந்த சிகப்பு நிற சேலை அவளின் வெண்மை நிறதேகத்தை மேலும் பளபளப்பாக காட்டியது. நீண்ட கூந்தலை அழகாக பிளீச் செய்திருந்தாள். கூந்தலை படியவாரி அழகாக பின்னியிருந்தாள். வகிடின் முடிவில்

"ஸார், என்ன பண்றதுன்னே தெரியல. நல்லா மழையில் மாட்டிகிட்டேன்" என்றேன் செல் ஃபோனில் அவசரம் அவசரமாக. கை கடிகாரத்தை பார்த்தேன். மழையில் கைகடிகாரம் நன்றாக நனைந்து இருந்தது. மணி இரவு 8. 00. எங்கும் இருள். மழை வேறு ஊற்றிக் கொண்டு இருந்தது. காலையில் இருந்தே தூறிக் கொண்டு இருந்தது. மதியத்தில் இருந்து கன மழை. சென்னையில் இப்படி மழை பெய்து இருக்குமா என்று சந்தேகம்தான். மழையென்றால்

ஒரு வாரம் கழித்து அன்றுதான் என் நண்பனின் மனைவி நளினியை ஹாஸ்பிட்டலில் பார்ப்பதற்காக இரவு ஏழு மணிக்கு சென்றிருந்தேன். ஏற்கனவே எனக்கும் பாஸ்கரின் மனைவி நளினிக்கும் நெருங்கிய தொடர்பு இருந்து வந்தது. பாஸ்கரின் இயலாமையை மறைப்பதற்காகவும் ஒரு குழந்தையைப் பெற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காகவும் நான் நளினியோடு பல முறைகள், நாட்கணக்கில். உடலுறவு கொண்டிருக்கிறேன். அந்த

பாண்டியன் தன் ஜட்டியை கீழே இறக்கிக் கொண்டான். "அம்மாடியோ. எம்மாம் பெருசு??" என்று திருவண்ணாமலை தீபத்தை அண்ணாந்து பார்ப்பது போல இருட்டில் நான் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தேன். "எம்மாம் பெரிய சுன்னி. ஐயோ சாமி. இதை உள்ளே விட்டுக்கிட்டா அவ்வளவுதான் - வயித்தையை ரொப்பிடும்" என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டு ஆனா ஒழ் நாமா வாங்க போறோம்? என்று தேற்றியும் கொண்டேன்.கால் முட்டி

வழக்கமான பரிசு படலங்களை எல்லாம் முடித்து விட்டு பரத்தை அழைத்தேன். மெல்ல அவன் காது மடல்களில் முத்தமிட்டேன். அவன் மூச்சு இப்போது உஷ்ணமாய் வெளியே வந்தது. பரத்தும் ஏகமாய் சூடாக இருக்கிறான் என்று புரிந்தது. அவன் மார்பு அவன் ஏகமாக மூச்சு விட்டதால் ஏறி இறங்கியது. என் பார்வை அவன் கட்டியிருக்கும் லுங்கி பக்கம் போனது. ஏற்கனவே அவன் தடி நன்றாக புடைத்துக் கொண்டு லுங்கியை

என் தலையில் யாரோ கிணுகிணுவென்று தண்டவாள துண்டை இரும்பால் அடித்தது போன்று ஓசை. சட்டென்று விழித்துக் கொண்டேன். அப்போது அலாரம் கிர்ரென்று அடித்தது. வெளியே என்ன நடக்கிறதோ அப்பபடியேதான் மனமும் கற்பனை செய்கிறது. வெளியே இசை என்றால் கனவில் சங்கீத கச்சேரி போல. ஆ கனவே நீ வேண்டும். அப்பாடியானால் நேற்று என் கனவு நாயகர்கள். நாயகிகள். சட். காலையிலேயே உடலில் உஷ்ணம் ஏறியது. டெல்லி.

சென்னை. மாலை மணி 4. 00 Pm. தரமணி. ஒதுக்குப்புறத்தில் இருந்த பிரமாண்டமான ப்ளாட்டில் நான் என்னை கண்ணாடியில் பார்த்துக் கொண்டேன். மஞ்சள் பார்டர் போட்ட பச்சைக் கலர் சுடிதார். மெழுகால் செய்யப்பட்டது போன்ற மழ, மழ முகம். சற்றே வளைந்த புருவங்கள், கருத்த கண்கள், சற்றே நீண்ட மூக்கு. திரண்ட மார்பகங்கள். இரு மார்புக்கும் நடுவே வியக்கத்தக்க பிளவு. இதுதான் நான் அதாவது பார்வதி குட்டி.

இன்று வியாழன். மணி காலை பதினொன்று. இன்று வேலைக்கு வேலைக்காரி மட்டம். அதனால் எல்லா வேலையும் என் தலையில்தான் விழுந்தது. என் வீட்டுக்காரரை கிளப்பி விட்டு, என் கல்லூரி போகும் பையனுக்கு கையில் டிஃபனை கொடுத்து விட்டு நிதானிக்கும் போது மணி 11 ஆகி விடுகிறது. எல்லா துணிகளையும் எடுத்து வாஷிங் மெஷினில் போட்டு ஸிவிட்சை ஆன் செய்து விட்டு வேகமாக கிsசனை நோக்கி ஓடினேன். அதற்குள்

இரவு மணி 9. 00. தடக் தடக் என்று ரயில் ஜோலார்பேட்டை கடந்து சென்னையை நோக்கி ஒரே சீராக ஓடிக் கொண்டு இருந்தது. நான் பரத். சென்னையில் ஒரு டெக்ஸ்டைல் கம்பெனி ஒன்று தனியாக நடத்தி வருகிறேன். எல்லாம் பரம்பரை சொத்து. என் கம்பெனியின் முக்கிய ப்ராஞ்ச் திருப்பூரில் இருக்கிறது. அதில் லேபர் பிரச்சனை இருந்ததால் அங்கு சென்று திரும்பி வந்துக் கொண்டு இருக்கிறேன். இப்போது என் வயது 34. நல்ல

மணி 10. 00. இடம் சென்னையில் இருந்து பெங்களூர் போகும் சாலையில் காவேரிப்பாகம் அருகில். சென்னைக்கு ஒரு நெருங்கிய சொந்தகார கல்யாணத்திற்கு வந்து விட்டு, மீண்டும் பெங்களூருக்கு திரும்பி சென்று கொண்டு இருந்தேன். பெரும்பாலும் பகலில் காரில் செல்லும் வழக்கம் கொண்டவன் நான். இந்த தடவை திருமண சாப்பிட்டு முடிக்கவே 8. 00 மணி ஆகி விட்டது. இப்போதே இரவு 10. 00 மணி. இப்போது வேகமாக சென்றால்தான்